Hosted By
© 2009-2019 Frits Bode
|
|
28 oktober 2003
Tijdens het veters strikken voelde ik iets (warme sensatie) in de rechterhelft van mijn hoofd.
Ik sloeg er niet direct acht op. Maar het veters strikken ging ineens niet goed, en ik dacht "Waarom lukt het niet?".
Achteraf heb ik van mijn zoontje gehoord dat ik daarna naar links op de grond ben gevallen. Ook ben ik even het bewustzijn verloren.
Ik realiseerde me dat ik op de grond lag en probeerde op te staan. Wat uiteraard door het krachtsverlies aan de linkerkant niet lukte.
Op dat moment realiseerde dat er iets aan de hand was, maar niet exact wat.
Ik dacht op dat moment aan het feit dat ik niet zou kunnen autorijden.
En ik moest nog wel naar een garage in Hilversum waar mijn auto een beurt zou krijgen. Een collega zou mij daar oppikken.
Ik probeerde mij uiteindelijk om te draaien, wat mij met veel moeite is gelukt.
Zodoende kon ik mijn zoontje zien en hem zeggen dat hij zijn moeder moest halen (die nog in bed lag).
In eerste instantie dacht het arme kind dat ik een grapje maakte.
Want met mijn aan de linkerkant scheefgezakte mond klonk "Ga mamma halen" best wel grappig.
Uiteindelijk begreep ie dat het serieus was en ging naar boven om te zeggen : " Pappa kan niet meer opstaan", waarop mijn vrouw naar beneden geraced is en mij met die scheefgezakte mondhoek zag liggen.
Direct begreep ze wat er aan de hand was, en beldde direct 112.
Ze heeft me op bank gehezen (terwijl ze op dat moment zwanger was van onze dochter Carlijn).
Vrij snel kwam de ambulance. De ambulancebroeders hebben toen een infuus inbracht, waarna ik in de ambulance geladen ben en naar het Flevoziekenhuis ben gereden.
Aldaar werd ik geplaats op de Stroke-Unit (Speciale afdeling voor patiënten met een hersenbeschadiging).
Daar heb ik 3 weken gelegen.
Het feit dat ik mij dit op dat moment nog kon herinneren en nog steeds kan herinneren steld mij toen gerust met de gedachte dat mijn korte-termijn-geheugen nog intakt was.
Bijgewerkt t/m vrijdag 18 januari 2019
|
|